Homiletyka formalna 5.1.0.7.08
Treści programowe
Forma przekazu w kazaniu starożytności chrześcijańskiej do czasów współczesnych; teoria komunikacji – nowa „naukowa retoryka”; kazanie jako akt międzyludzkiej komunikacji; warunki komunikacji; komponenty kazania: komponent intelektualny, komponent emocjonalny i komponent motywacyjny; kompozycja kazania: pojęcie i potrzeba kompozycji; klasyczny model kompozycji; wybrane współczesne alternatywne modele kompozycji: spiralny, rozszerzający się, pogłębiający, dialektyczny, przepołowionego koła, dydaktyczno-psychologiczny; wizualność w przepowiadaniu.
Rodzaj przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
Wiedza
1. TkMA_W01 Ma uporządkowaną, pogłębioną, prowadzącą do specjalizacji, szczegółową wiedzę z zakresu teologii pastoralnej i teologii życia duchowego P7S_WG
2. TkMA_W03 Ma pogłębioną wiedzę z zakresu teologii Słowa Bożego P7S_WG ; P7S_WK
3. TkMA_W05 Ma uporządkowaną, pogłębioną, prowadząca do specjalizacji, szczegółową wiedzę na temat działalności ewangelizacyjnej, pastoralnej Kościoła katolickiego P7S_WG
Umiejętności
1. TkMA_U01 Potrafi podejmować i wypełniać ogólne i specjalistyczne zadania duszpasterskie Kościoła katolickiego P7S_UW; P7S_UO
2. TkMA_U03 Potrafi przygotowywać i wygłaszać homilie oraz inne wystąpienia związane z działalnością duszpasterską P7S_UK
Kompetencje społeczne
TkMA_K05 Wykazuje gotowość do podejmowania trudnych zadań związanych z pracą duszpasterską i pełnioną funkcją społeczno-eklezjalną P7S_KR
Kryteria oceniania
Metody dydaktyczne
wykład problemowy
Forma i sposób zaliczenia oraz podstawowe kryteria oceny lub wymagania egzaminacyjne
A. Sposób zaliczenia
zaliczenie z oceną
B. Formy zaliczenia
zaliczenie ustne
C. Podstawowe kryteria
1. Znajomość treści wykładu – 50 %
2. Aktywność na zajęciach – 30 %
3. Znajomość lektur - 20 %
Praktyki zawodowe
Głoszenie homilii i kazań w ramach praktyki diakońskiej.
Literatura
Wykaz literatury
A. Literatura wymagana do ostatecznego zaliczenia zajęć (zdania zaliczenia)
A.1. wykorzystywana podczas zajęć
W. PRZYCZYNA (red.), Fenomen kazania, Kraków 1994; A. SCHWARZ, Jak pracować nad kazaniem, Warszawa 1993; G. SIWEK, Przepowiadać skuteczniej, Kraków 1992; J. TWARDY, W. BROŃSKI, J. NOWAK, (red.), Mowa Żywa, Kielce 2005.
A.2. studiowana samodzielnie przez studenta
H. ŁYSY, Homiletyka formalna, (skrypt WSD) Opole brw.
B. Literatura uzupełniająca
M. KOROLKO, Sztuka retoryki, Warszawa 1990; M. KOROLKO, Podręcznik retoryki homiletycznej, Kraków 2010; K. MÜLLER, Homiletyka na trudne czasy, Kraków 2003; R. PRZYBYLSKA, W. PRZYCZYNA (red.), Retoryka dziś, Kraków 2001; W. PRZYCZYNA, Kaznodziejski przekaz opowiadań biblijnych, Kraków 2000; P. URBAŃSKI, Retoryka na ambonie, Kraków 2003; D. ZDUNKIEWICZ-JEDYNAK, Językowe środki perswazji w kazaniu, Kraków 1996; R. ZERFASS, Od aforyzmu do kazania, Kraków 1995;
Pap. Franciszek, Evangelii gaudium;
Dyrektorium homiletyczne, Poznań 2015.
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: