Ekologia stosowana 6.16.BT3-ES
Treści kształcenia (oddzielnie dla każdej formy zajęć):
Wykład
Ekologia jako dyscyplina naukowa i jej przedmiot badań.
Zasady modelowania zjawisk ekologicznych – Modelowanie zjawisk i procesów ekologicznych.
Modelowanie zdolności produkcyjnej siedliska.
Modele przyrostu biomasy.
Czynniki środowiska ograniczające występowanie organizmów. Tolerancja ekologiczna organizmów.
Ekologia biocenoz. Metody badania struktury i funkcjonowania biocenoz.
Ekosystem. Gospodarka w ekosystemach.
Ekologia stosowana (eksploatacja gatunków, walka ze szkodnikami, zmiany zachodzące w ekosystemach naturalnych)
Zagrożenia biotopów.
Wpływ skażeń chemicznych na rośliny. Zależności fitoekologiczne.
Organizmy wskaźnikowe i ich rola bioindykacyjna
Monitoring zanieczyszczeń w ekosystemach rolniczych i leśnych.
Laboratorium
Grupy ekologiczne roślin w zależności od ich gospodarki wodnej, zapotrzebowania na światło i pH gleby.
Wpływ zagęszczenia roślin na ich wzrost i śmiertelność. Wpływ światła na kiełkowanie nasion. Zróżnicowanie aparatu asymilacyjnego – analiza biometryczna i masowa. Relacje między częścią nadziemną i podziemną roślin. Określenie powierzchni asymilacyjnej.
Allelopatyczne oddziaływanie wydzielin korzeniowych.
Bioindykatory zanieczyszczeń (analiza prób pobranych w ramach zajęć terenowych)
Wpływ czynników abiotycznych na tempo dekompozycji.
Określenie wieku populacji osobnika (określenie wieku drzew z odwiertów dordzeniowych pobranych na zajęciach terenowych)
Ocena biomasy i parametrów biometrycznych badanej populacji (tabelaryczne opracowanie danych zebranych w terenie, określenie biomasy poszczególnych sortymentów, obliczenie powierzchni aparatu asymilacyjnego)
Zajęcia terenowe
Założenie obiektu doświadczalnego.
Opis stanowiska i siedliska.
Pobieranie prób gleby o nienaruszonej strukturze z wyodrębnionych poziomów genetycznych w profilu glebowym.
Biometria - pomiary
Określenie wieku populacji i osobnika.
Określenie skumulowanej ilości biomasy na jednostce powierzchni.
Wykorzystanie modeli do obliczeń masy, powierzchni aparatu asymilacyjnego, przyrostu objętości. Pobór prób sadzonek mikoryzowanych i nie mikoryzowanych do oceny ich parametrów biometrycznych.
Monitoring opadów (depozyt suchy i mokry).
Budowa chwytników kołnierzowych opadu atmosferycznego na przestrzeni wolnej od roślinności i pokrytej roślinnością.
Literatura uzupełniająca
Rodzaj przedmiotu
Tryb prowadzenia
Realizowany w sali
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
EUW1 wykazuje znajomość praw i zasad ekologicznych
EUW2 ma pogłębioną wiedzę dotyczącą wzajemnych powiązań między organizmami a ich biotopem
EUW3 zna problematykę ekologii zespołów i ekologii populacyjnej
EUW4 wykazuje znajomość matematyki w tym statystyki na poziomie pozwalającym opisać zjawiska ekologiczne i zinterpretować wyniki eksperymentu.
EUU1 potrafi przeprowadzić podstawowe badania ekologiczne samodzielnie lub w zespole pod kierunkiem opiekuna
EUU2 wykazuje umiejętność przeprowadzenia analizy uzyskanych wyników badań i przedstawia je w logiczny sposób podpierając się analizą matematyczną
EUU3 potrafi pozyskiwać i przetwarzać informacje z literatury
EUK1 jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo pracy własnej i innych
EUK2 potrafi współdziałać i pracować w grupie
Kryteria oceniania
Metody:
M1 wykład informacyjno – problemowy z prezentacją multimedialną
M2 laboratoria: wykonanie ćwiczeń laboratoryjnych
M3 zajęcia terenowe realizowane na powierzchni doświadczalnej w ekosystemie leśnym
M3 konsultacje
Ocenianie
Wykład
Test - poprawna odpowiedź na zadane pytania z obszaru programu (próg zaliczeniowy 60%)
Laboratorium
ustalenie oceny zaliczeniowej na podstawie ocen cząstkowych z kolokwium (70% składowej oceny końcowej, próg zaliczeniowy 50%), oraz sprawozdań z wykonywanych ćwiczeń (30% składowej oceny końcowej, próg zaliczeniowy 100%)
Kurs terenowy
ocena na podstawie wykonanego sprawozdania i ustnego przedstawienia wykonywanych zadań oraz uzyskanych wyników (próg zaliczeniowy 100%).
Literatura
Sporek K., Sporek M. 2016. Doświadczalnictwo ekologiczne - metody wybrane. Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego. Opole.
Sporek M. 2018. Powierzchnia listowia sosny zwyczajnej jako funkcja struktury populacji. PWN. Warszawa
Weiner J. 1999. Życie i ewolucja biosfery. PWN. Warszawa
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: