Bioindykacja i monitoring 6.21-BM
Problematyka wykładu
Ekologiczne podstawy bioindykacji. Klasyfikacja metod bioindykacyjnych. Bioindykatory – kryteria doboru organizmów wskaźnikowych, rodzaje bioindykatorów. Porosty, mchy i wątrobowce – wrażliwość na zanieczyszczenia i możliwości wykorzystania w bioindykacji. Fitoindykacja – zbiorowiska roślinne jako wskaźniki cech siedliskowych i ich antropogenicznych przekształceń. Wykorzystanie gatunków roślin i zwierząt do oceny warunków środowiska. Monitoring środowiska - cele i zasady, podstawowe metody badań. System Państwowego Monitoringu Środowiska (PMŚ) - założenia i zakres badań.
Problematyka zajęć seminaryjnych
Przyrodnicze konsekwencje antropopresji. Objawy uszkodzenia roślin spowodowane przez zanieczyszczenia powietrza atmosferycznego i gleb oraz wynikające z niedoboru składników pokarmowych. Ocena stanu środowiska na podstawie występowania gatunków wskaźnikowych oraz zmian zachodzących w zespołach ekologicznych i biocenozie. Analiza danych z badań monitoringowych.
Literatura uzupełniająca
Rodzaj przedmiotu
obowiązkowe
Koordynatorzy przedmiotu
W cyklu 2022/23-L: | W cyklu 2023/24-L: |
Efekty kształcenia
Wiedza
Zna terminologię związaną z monitoringiem środowiskowym i bioindykacją. Potrafi wskazać metody bioindykacyjne i rodzaje bioindykatorów przeznaczone do oceny warunków siedliskowych oraz zmian środowiskowych wywołanych przez antropopresję. Zna ograniczenia metod bioindykacyjnych. Zna zakres badań w ramach PMŚ oraz sposoby prezentacji danych, które są pozyskiwane z systemów monitoringu środowiska (AK2A_W01, AK2A_W04, AK2A_W05)
Umiejętności
Identyfikuje gatunki wskaźnikowe należące do różnych grup roślin i zwierząt. Ocenia warunki siedliskowe wykorzystując organizmy. Interpretuje wyniki badań jakości środowiska na danym terenie. Ocenia poziom zanieczyszczenia różnych komponentów środowiska w oparciu o dane pomiarów monitoringowych oraz wybrane bioindykatory (AK2A_U01, AK2A_U02, AK2A_U03).
Kompetencje społeczne
Systematycznie aktualizuje wiedzę biologiczną i informacje o jej praktycznych zastosowaniach. Wykazuje inicjatywę i samodzielność w działaniach (AK2A_K01, AK2A_K06).
Kryteria oceniania
Wykład: egzamin pisemny.
Zajęcia seminaryjne: indywidualne prezentacje, udział w dyskusji.
Podstawowe kryteria
W: wykazanie się wiedzą - do zaliczenia konieczne jest udzielenie poprawnych odpowiedzi na co najmniej połowę zagadnień poruszonych w pytaniach.
S: ustalenie oceny zaliczeniowej na podstawie ocen cząstkowych oraz aktywności na zajęciach.
Literatura
Ciecierska H., Dynowska M. (red.) 2013. Biologiczne metody oceny stanu środowiska. Tom I. Ekosystemy lądowe. Podręcznik metodyczny, Wyd. UWM, Olsztyn
Ciecierska H., Dynowska M. (red.) 2013. Biologiczne metody oceny stanu środowiska. Tom II. Ekosystemy wodne. Podręcznik metodyczny, Wyd. UWM, Olsztyn
Fudali E. 2009. Antropogeniczne zmiany w ekosystemach. Transformacje roślinne. Wyd. Uniwersytetu Przyrodniczego, Wrocław
Zimny H. 2006. Ekologiczna ocena stanu środowiska – bioindykacja i biomonitoring. Agencja Reklamowo- Wydawnicza A. Grzegorczyk, Warszawa
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: