Redakcja tekstów tłumaczonych 1.S3.ED.63

Wiedzy: student zna i rozumie
Student zna i rozumie techniki redakcji, analizy
i interpretacji tekstów i wytworów kultury.
Student zna redakcje różnorodnych tekstów tłumaczonych funkcjonujących na rynku książki
i nabywa wiedzę o ich specyfice; zna zasady sporządzania aparatu krytycznego pozycji przekładanych i metod adaptacji innych systemów opisu bibliograficznego. Student zna strukturę tekstu naukowego oraz rolę metadanych oraz rozumie, jaka jest rola poszczególnych elementów we współczesnej komunikacji naukowej

Umiejętności: student potrafi
Student potrafi wykonać redakcję w systemie zmian; rozwija umiejętności przekładu tekstu z języka obcego z zachowaniem zasad kultury języka i poprawnością językową. Student potrafi wykorzystywać wiedzę literaturoznawczą i językoznawczą (w tym szczególnie dotyczącą korekty, redakcji i edycji krytycznej dzieł literackich, naukowych oraz popularnonaukowych) przy użyciu właściwych technik oraz metod pracy edytora związanych z przygotowaniem tekstu do druku. Student dba o właściwy poziom merytoryczny redagowanych przez siebie tekstów tłumaczonych. Student potrafi opracować opis bibliograficzny, przypisy oraz przytacza cytaty zgodnie z wytycznymi systemu harwardzkiego i oxfordzkiego.
posługiwać się językiem obcym na poziomie B2
Kompetencji społecznych: student jest gotów do:
Student jest gotów do odpowiedzialnego pełnienia ról zawodowych wydawcy, redaktora, korektora, w tym:
- przestrzegania zasad etyki zawodowej i wymagania tego od innych,
- poszanowana praw autorskich,
- dbałości o dorobek i tradycję zawodu.
Student uczestniczy w życiu kulturalnym i korzysta
z jego różnorodnych form.

zaliczenie z oceną.
obecność na zajęciach, aktywny w nich udział, kolokwium zaliczeniowe.

• B. Babik, Przekłady starożytnych utworów dramatycznych – w zgodzie czy wbrew normom? Kilka refleksji o tradycji przekładoznawczej w Polsce, „Między Oryginałem a Przekładem”, 22(34), s. 117-134.
• A. Bereza, Problemy teorii przekładu w polskich publikacjach, „Pamiętnik Literacki”, 66/2, 1975, s. 326-339.
- M. Prussak, Zmierzch edycji krytycznych?, "Pamiętnik Literacki", 4/2020 , s. 31-43.
• A. Dziuban, Nazwy własne w przekładach literatury dziecięcej na przykładzie „Opowieści z Narnii” Clive’a Staplesa Levisa, „Prace Językoznawcze”, 11, s. 31-52.
• P. Grzegorczyk, Problematyka tłumaczeń, w: O sztuce tłumaczenia, pod red.
M. Rusinka, Wrocław 1955, s. 445-477.
• Jak wydawać teksty dawne, pod red. K. Borowiec, D. Masłej, T. Miki, D. Rojszczak-Robińskiej, Poznań 2017 (tu: R. Grześkowiak, Stary druk jako podstawa edycji krytycznej; O. Makarova, Opracowanie i publikacja tekstów z XVI i XVII w. pisanych cyrylicą i łacinką).
• G. Łabędzka-Jóźwiakowska, Nieznany wiersz Sebastiana Fabiana Klonowica, „Sztuka Edycji” 2/2018, s. 107-111.
• H. Markiewicz, O cytatach i przypisach, Kraków 2004 (wybrane zagadnienia).
• B. Osuchowska, Poradnik autora, tłumacza i redaktora, Warszawa 2005 (wybrane zagadnienia).
• J. Pieńkos, Podstawy przekładoznawstwa, Kraków 2003 (wybrane zagadnienia).
• E. Tabakowska, O przekładzie na przykładzie. Rozprawa tłumacza z „Europą” Normana Daviesa, Kraków 2008 (tu: Wstęp; Truskawki bez śmietany; Strategia
i detale).
• A. Wolański, Edycja tekstów. Praktyczny poradnik, Warszawa 2008.
• E. Zarych, Po co dzieciom przypisy? Rola przypisów w książkach dla młodego czytelnika, „Sztuka edycji” 2017/2, s. 107-124.
• E. Zarych, Przekład literatury dla dzieci i młodzieży – między tekstem
a oczekiwaniami wydawcy i czytelnika, „Teksty Drugie” 2016/1, s. 207-227.

Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb:

• Strona przedmiotu 1.S3.ED.63 w USOSweb